De dagen in het centrum liepen zo stilaan naar het einde toe, maar er kwamen nog enkele leuke dieren binnen. Voornamelijk babyeekhoorns. Blijkbaar krijgen eekhoorns 2 keer per jaar kleintjes, maar dan enkel als de weersomstandigheden in de zomer goed waren, en daarover kunnen we hier zeker niet klagen. Jammergenoeg blijven de baby's maar even bij ons, als tijdelijke opvangplaats. Omdat ze zo klein zijn hebben ze 24h per dag verzorging nodig hebben, en die kunnen wij niet bieden. Dus ze blijven maximum 2 dagen bij ons. Ik mocht ze wel verzorgen, drinken geven,... Ongelofelijk leuk om zo een diertje te verzorgen, maar wel, hoe zal ik het zeggen, kriebelachtig. Ik denk niet dat de vlooien op mij zijn overgesprongen, maar je blijft wel het gevoel hebben dat het overal jeukt.
Een ander mooi dier was een 'nighthawk'. Het zou beter beschreven worden als een zwaluw, want het is niet echt een havik. Het is een vrij kleine vogel die jaagt op insecten. Omdat ze gewend zijn insecten te vangen terwijl ze vliegen kunnen ze zichzelf niet voeden in gevangenschap. Ik mocht dus helpen met zijn voeding, wat hij niet echt apprecieerde. Deze vogel heeft een heel klein snaveltje, maar als hij ze opent is zijn mond gigantisch. Ze hebben een enorm gevoelige snavel, onze kleine vriend had een snavelbreuk en een gebroken vleugel.
Voor de rest was het ongeveer de rest als mijn andere dagen. Eten maken, verschonen, kuisen, vangen, wegen, verdoven, verzorgen, onderzoeken,...
Mijn laatste werkdag werd gekenmerkt door gietende regen, Het viel met bakken uit de lucht. Mijn regenjas bleek dan ook nog eens niet waterdicht te zijn. Wat eigenlijk ongelofelijk belachelijk is, het is een REGENjas. Die horen je te beschermen van de natte weersomstandigheden.
Even een onderbreking voor Belgisch tennisnieuws. terwijl ik dit schrijf staat de tv op US open tennis afgesteld. Ze bereiden zich voor op de match tussen Kim Clijsters en Serena Williams. Ze beschrijven Clijsters als de veteraan, de ex nummer 1. Ze zeggen dat ze een uitzonderlijk verhaal is. Ondertussen zijn ze hun eerste match van 1999 aan het samenvatten. Grappig dat ze er zo over bezig zijn. Ze wordt geprezen door de Amerikaanse tenniswereld.
Nu terug naar mijn laatste werkdag. Het begon als een gewone dag, maar er kwam een politieman langs, met een uitzonderlijk verhaal. Hij had 2 kraaien in beslag genomen die gehouden werden als huisdier door een mevrouw. Een van de slechtste dingen die je kan doen met wilde dieren is ze houden als huisdier. Ze had ze als jonge vogels gevonden en meegenomen naar haar huis waar ze ze zelf heeft opgevoed. Uiteraard waren ze gehecht geraakt aan de mevrouw die ze opgevoed had, en dat is niet goed. Als ze zouden worden vrijgelaten zouden ze mensen gaan lastigvallen. Maar helaas, deze kraaien konden niet meer gered worden. Hun vleugels en staartveren waren geknipt. Het duurt een volledig jaar voor ze weer ruiven, en het centrum mag wettelijk gezien een vogel in gevangenschap houden voor 9 maanden. Na een volledig onderzoek bleek een van de kraaien ook nog 'avian pox' te hebben, een zeer besmettelijke ziekte waar geen vogel van kan genezen. Vooral kraaien zijn hier het slachtoffer van omdat ze in grote groepen samen leven. Als 1 kraai het had, dan zou de andere kraai het binnen de 2 weken ook vertonen. De kraaien werden dus met spijt in het hard in slaap gebracht. Maar hier eindigde het verhaal nog niet. De 'eigenaar' van de kraaien telefoneerde even later om te zeggen dat pozzie en foxie (of zoiets) verlatingsangst hebben, en ze mogen zeker niet gescheiden worden, en foxie moet met de hand gevoederd worden. Iedereen was erg aangedaan met dit verhaal, dus onthoud, je doet wilde vogels geen goed door ze zelf te proberen opvoeden.
Gelukkig waren er ook leuke dingen op mijn laatste dag: taart! Worteltaart zelfs. Blijkbaar is het typisch Noord-Amerikaans om worteltaart te eten, en het smaakte best wel goed eigenlijk. Met spijt in mijn hart moest ik afscheid nemen van iedereen. In totaal heb ik 256 uur gewerkt in WRA. Dat is toch al wat werkervaring die kan tellen.
En ondertussen is het valiezen maken begonnen. Vanavond is er nog afscheid van een vriendin (we gaan chocoladecake bakken), en morgen afscheid van Allison en Steven. Het volgende bericht zal hopelijk vertellen hoe fantastisch goed de reis ging, zonder vertragingen of problemen.
donderdag 10 september 2009
donderdag 3 september 2009
de suikerbom
Eerst en vooral: ik bedenk me hier dat ik niets over mijn weekend heb prijsgegeven. Bovendien werd een van mijn vorige berichten beëindigd met de vraag hoe de karaoke zou aflopen. Het antwoord is: goed! Het was vooral heel gezellig, maar ook wel een beetje jammer. Benedicte is terug in Frankrijk, en al het zomerpersoneel is ook verdwenen uit het centrum. Zij zorgden vooral voor de baby's en soms voor de fledgelings. Maar het babyseizoen is afgelopen, en de studenten moeten weer naar school. Dat wil ook zeggen dat het deze week soms erg stilletjes is in het centrum. Geen giechelende meiden meer in de keuken, geen gezellige lunchpauzes meer,...
Op zaterdag was er eigenlijk niets gepland, tot Steven vroeg of ik mee wou naar de winkel, een wc terug gaan brengen... Dit klonk me maar raar in de oren, maar omdat een dag thuis zitten nog net iets saaier is dan met een toilet in de auto rondrijden, besloot ik toch maar mee te gaan. De wc behoorde toe aan Steven's vader, waarvoor Steven momenteel verbouwingen aan het doen is. We namen Cashew mee op avontuur, die op men schoot zat in de auto. Haar hobby is haar hoofd uit het raam steken. Dat geeft het effect van een facelift: haar haar in het gezicht wordt strak naar achter gestreken, en haar oortjes flapperen in de wind.
Na de inlevering van het toilet reden we half Vancouver door om Stevens werknemer te vinden, we vonden hem uiteindelijk een gigantisch huis schilderend. Zo kwam ik ook in aanraking met de rijke buurt van Vancouver. Huisprijzen STARTEN bij 1 miljoen dollar. Eerlijk gezegd, de straten waren mooi, groen, net, gezellig, maar toch ook niet zo speciaal dat je er een fortuin zou voor betalen.
Hierna kwam een bezoek aan UBC: University of Brittish Colombia. Dit is 1 van de 2 Vancouverse universiteiten. Over Simon Fraser heb ik eerder al verteld. Deze universiteit was zeer verschillend. Gelegen aan de zee (met prachtige uitzichten), en gigantisch groot! Ze willen hun eigen stad vormen, en het lukt ze aardig. Ze hebben alles: huizen, winkels, fastfoodketens, sportgelegenheden, bibliotheken,... Ik was onder de indruk van deze 'stad'. Jammergenoeg was mijn fototoestel aan het opladen, dus helaas, weer geen foto's...
Op zondag ging ik (alweer) naar de cinema. Deze keer naar inglorious basterds, de nieuwe Tarantino film. Ik kan niet zeggen dat het mijn stijl was, maar lachen deed ik toch. Maar in mijn mening is het niet ik, maar mijn broers en papa die deze film echt zouden appreciëren. Eerder hun humorstijl. Hierna gingen we chickenwings eten. Daar had ik natuurlijk niet veel aan, ik verlangde al lang naar mijn bed, werken is geen lachertje, slaap is noodzakelijk. Ik had niet echt een keuze aangezien Steven en Allison mijn vervoer waren, en ik kreeg toch yum-fries aangeboden. Ik nam ze dankbaar aan en vroeg me af wat yum-fries nu eigenlijk precies waren. Het zijn frietjes gemaakt van zoete aardappel. Deze zoet en zout combinatie was geslaagder dan ice-cream and fries.
Maandag was Steven's verjaardag, en ocharme, hij moest toch weer hard werken. Hij werkt nu al meer dan een maand 7 dagen per week. Om toch ietwat troost te bieden gingen we naar het Chinese restaurant. De service was uitstekend. Ik klungelde een beetje met de stokjes (ja, chinees restaurant, geen niet-aziatisch persoon te zien, buiten ik dan), gooide mijn stokjes uiteindelijk (per ongeluk wel te verstaan!) op de grond, en in 10 seconden lag er al een nieuw paar naast mijn bord. Ook fijn dat je na de maaltijd gewoon al de restjes laat inpakken en meeneemt naar huis. Steven vond toch dat er nog iets miste op zijn verjaardag. We hadden geen taart gehad, maar hij droomde van vanille ijs, chocoladesaus en pinda's, dus ik besloot te trakteren op ijsjes. Excuseer, IJS! De plaats waar wij gingen gaf je gigantische ijscoupes. Ze smeerden me een medium aan want die was goedkoper op maandag. Een medium is een beker van zo'n halve liter (of was het meer?). Ik besloot met het chocolade-vanille ijs met brownie en chocoladepinda's te gaan. Het was fantastisch. Misschien zelfs het beste ijs dat ik ooit geproefd heb. Maar dat durf ik niet helemaal toe te geven, aangezien dat een belediging zou zijn voor het Italiaanse ijs ik al gegeten heb. 1 ding is zeker: zulk ijs vind je niet in Europa, dit was suikerbom - Amerikaanse portie - calorierijk - ijs. Na al die chocolade kroop ik met buikpijn in bed, en werd wel 10 keer wakker. Het is waar wat ze zeggen: ga niet met een volle maag naar bed.
Toch verlang ik naar meer van dat ijs, maar dit wijst op mogelijks verslavingsgevaar.
Op zaterdag was er eigenlijk niets gepland, tot Steven vroeg of ik mee wou naar de winkel, een wc terug gaan brengen... Dit klonk me maar raar in de oren, maar omdat een dag thuis zitten nog net iets saaier is dan met een toilet in de auto rondrijden, besloot ik toch maar mee te gaan. De wc behoorde toe aan Steven's vader, waarvoor Steven momenteel verbouwingen aan het doen is. We namen Cashew mee op avontuur, die op men schoot zat in de auto. Haar hobby is haar hoofd uit het raam steken. Dat geeft het effect van een facelift: haar haar in het gezicht wordt strak naar achter gestreken, en haar oortjes flapperen in de wind.
Na de inlevering van het toilet reden we half Vancouver door om Stevens werknemer te vinden, we vonden hem uiteindelijk een gigantisch huis schilderend. Zo kwam ik ook in aanraking met de rijke buurt van Vancouver. Huisprijzen STARTEN bij 1 miljoen dollar. Eerlijk gezegd, de straten waren mooi, groen, net, gezellig, maar toch ook niet zo speciaal dat je er een fortuin zou voor betalen.
Hierna kwam een bezoek aan UBC: University of Brittish Colombia. Dit is 1 van de 2 Vancouverse universiteiten. Over Simon Fraser heb ik eerder al verteld. Deze universiteit was zeer verschillend. Gelegen aan de zee (met prachtige uitzichten), en gigantisch groot! Ze willen hun eigen stad vormen, en het lukt ze aardig. Ze hebben alles: huizen, winkels, fastfoodketens, sportgelegenheden, bibliotheken,... Ik was onder de indruk van deze 'stad'. Jammergenoeg was mijn fototoestel aan het opladen, dus helaas, weer geen foto's...
Op zondag ging ik (alweer) naar de cinema. Deze keer naar inglorious basterds, de nieuwe Tarantino film. Ik kan niet zeggen dat het mijn stijl was, maar lachen deed ik toch. Maar in mijn mening is het niet ik, maar mijn broers en papa die deze film echt zouden appreciëren. Eerder hun humorstijl. Hierna gingen we chickenwings eten. Daar had ik natuurlijk niet veel aan, ik verlangde al lang naar mijn bed, werken is geen lachertje, slaap is noodzakelijk. Ik had niet echt een keuze aangezien Steven en Allison mijn vervoer waren, en ik kreeg toch yum-fries aangeboden. Ik nam ze dankbaar aan en vroeg me af wat yum-fries nu eigenlijk precies waren. Het zijn frietjes gemaakt van zoete aardappel. Deze zoet en zout combinatie was geslaagder dan ice-cream and fries.
Maandag was Steven's verjaardag, en ocharme, hij moest toch weer hard werken. Hij werkt nu al meer dan een maand 7 dagen per week. Om toch ietwat troost te bieden gingen we naar het Chinese restaurant. De service was uitstekend. Ik klungelde een beetje met de stokjes (ja, chinees restaurant, geen niet-aziatisch persoon te zien, buiten ik dan), gooide mijn stokjes uiteindelijk (per ongeluk wel te verstaan!) op de grond, en in 10 seconden lag er al een nieuw paar naast mijn bord. Ook fijn dat je na de maaltijd gewoon al de restjes laat inpakken en meeneemt naar huis. Steven vond toch dat er nog iets miste op zijn verjaardag. We hadden geen taart gehad, maar hij droomde van vanille ijs, chocoladesaus en pinda's, dus ik besloot te trakteren op ijsjes. Excuseer, IJS! De plaats waar wij gingen gaf je gigantische ijscoupes. Ze smeerden me een medium aan want die was goedkoper op maandag. Een medium is een beker van zo'n halve liter (of was het meer?). Ik besloot met het chocolade-vanille ijs met brownie en chocoladepinda's te gaan. Het was fantastisch. Misschien zelfs het beste ijs dat ik ooit geproefd heb. Maar dat durf ik niet helemaal toe te geven, aangezien dat een belediging zou zijn voor het Italiaanse ijs ik al gegeten heb. 1 ding is zeker: zulk ijs vind je niet in Europa, dit was suikerbom - Amerikaanse portie - calorierijk - ijs. Na al die chocolade kroop ik met buikpijn in bed, en werd wel 10 keer wakker. Het is waar wat ze zeggen: ga niet met een volle maag naar bed.
Toch verlang ik naar meer van dat ijs, maar dit wijst op mogelijks verslavingsgevaar.
maandag 31 augustus 2009
duif met een hersenschudding
Vrijdag was een dag met wat nieuwigheden omtrent de dieren. Ik mocht 'staff only' dieren verzorgen zoals 'the great blue herron'. Die was niet echt onder de indruk en wapperde met zijn vleugels. Met veel kabaal begon hij boven mijn hoofd te vliegen, verbazend dat het vliegen van een reiger zoveel geluid maakt, je zou denken dat ze een beetje subtiel willen omspringen met het achtervolgen van potentiële prooien. (daarmee bedoel ik niet dat ik een potentiële prooi ben, ik bedoelde gewoon in het algemeen)
Later die dag werd een 'eastern cottontail' binnengebracht in het centrum, een lief klein konijntje dus. Het arme schaap was aangevallen door kraaien, maar vermoedelijk was hij al gewond voor hij door de vernielzuchtige beesten werd geataceerd. Ik had een sterk vermoeden dat hij het niet ging maken, en ik had gelijk. Toen ik vandaag naar het konijntje vroeg zeiden ze dat hij niet genoeg huid overhad om het te hechten, het was dus echt wel zwaargewond. Meer interessante dieren kwamen binnen: een nieuw stinkdier en een eekhoorn. (Alle dieren zijn interessant, maar de een al wat meer dan de andere).
Ook deze ochtend kreeg ik weer wat interessante dieren te zien. Een kleine wasbeer, aangereden door een auto. We testen hem om te zien hoe het met zijn evenwicht en dergelijke gesteld was. Hij kon duidelijk nog niet op zijn pootjes staan en rolde een beetje in het rond. Het was een zielig en schattig zicht tegelijkertijd: het was duidelijk een jong wasbeertje, nog niet volgroeid. Even later werd een klein stinkdiertje verzorgd. Hij was enkele dagen eerder binnengebracht met een verpakking voor een sixpack rond zijn nek. Hij heeft een grote snij-/schuurwonde rond zijn nek. Het diertje ruikt dan misschien slecht, maar het aanzicht van het mini stinkdiertje laat je hart, misschien niet smelten, maar toch lichtjes ontdooien.
Even later mocht ik voor de eerste keer meehelpen met een onderzoek van een nieuw binnengebrachte vogel. In dit geval een rock pigeon. Het arme dier werd helemaal bepoteld door mij, voelend en zoekend naar breuken, scheen met lichtjes in de ogen, de huid en veren afspeurend voor bloed. Veel was er niet te vinden, geen breuken of wonden, maar toen we hem voor verder onderzoek op de grond zetten bleek hij toch niet op zijn pootjes te kunnen staan. Dat wijst op hoofdtrauma (m.a.w. een hersenschudding), dus vermoedelijk is hij ergens tegen gevlogen. Het werd tijd om de medicijnen toe te dienen. Ik was er die ochtend al bij toen een meeuw zijn spalk werd verwijderd, daarvoor moest de meeuw onder verdoving worden gebracht, en bij het aanzicht van de naald in de meeuw zijn poot voelde ik me al niet goed, maar wonderbaarlijk, als je het zelf toepast is er helemaal niets engs aan. Ik spoot de medicijnen in de duif en voelde me erg trots, weer een hindernis overwonnen, geen angst meer voor naalden. (misschien wel nog als de naald in mij zou moeten gaan). Maar dat was nog niet het enige, het duifje was uitgedroogd, dus vloeistof moest worden toegebracht. Dit gebeurde met een ijzeren buisje die ik diep in het keelgat van de duif schoof, tot in zijn 'crop'. De crop is iets wat duiven hebben en andere vogels niet. Ze houden er hun eten in vast, dus nadat ik de vloeistof had toegediend voelde de crop aan als een waterzak.
De reiger die vrijdag boven men hoofd vloog was vrijgelaten, dus Susu begon zijn 'pen' uit te kuisen en te ontsmetten. Het gekke was dat er nog steeds een muisje rondliep in de kooi. Het werd het middelpunt van de belangstelling eenmaal het gevangen werd. Iedereen keek hem aan met medelijden in de ogen, want we wisten wat zijn lotsbestemming was: voer voor de reiger. Ik wou hem adopteren als huisdier, maar plots klonken mama's woorden scherp in mijn oren: "Jij neemt geen dieren mee uit Canada!"
Later die dag werd een 'eastern cottontail' binnengebracht in het centrum, een lief klein konijntje dus. Het arme schaap was aangevallen door kraaien, maar vermoedelijk was hij al gewond voor hij door de vernielzuchtige beesten werd geataceerd. Ik had een sterk vermoeden dat hij het niet ging maken, en ik had gelijk. Toen ik vandaag naar het konijntje vroeg zeiden ze dat hij niet genoeg huid overhad om het te hechten, het was dus echt wel zwaargewond. Meer interessante dieren kwamen binnen: een nieuw stinkdier en een eekhoorn. (Alle dieren zijn interessant, maar de een al wat meer dan de andere).
Ook deze ochtend kreeg ik weer wat interessante dieren te zien. Een kleine wasbeer, aangereden door een auto. We testen hem om te zien hoe het met zijn evenwicht en dergelijke gesteld was. Hij kon duidelijk nog niet op zijn pootjes staan en rolde een beetje in het rond. Het was een zielig en schattig zicht tegelijkertijd: het was duidelijk een jong wasbeertje, nog niet volgroeid. Even later werd een klein stinkdiertje verzorgd. Hij was enkele dagen eerder binnengebracht met een verpakking voor een sixpack rond zijn nek. Hij heeft een grote snij-/schuurwonde rond zijn nek. Het diertje ruikt dan misschien slecht, maar het aanzicht van het mini stinkdiertje laat je hart, misschien niet smelten, maar toch lichtjes ontdooien.
Even later mocht ik voor de eerste keer meehelpen met een onderzoek van een nieuw binnengebrachte vogel. In dit geval een rock pigeon. Het arme dier werd helemaal bepoteld door mij, voelend en zoekend naar breuken, scheen met lichtjes in de ogen, de huid en veren afspeurend voor bloed. Veel was er niet te vinden, geen breuken of wonden, maar toen we hem voor verder onderzoek op de grond zetten bleek hij toch niet op zijn pootjes te kunnen staan. Dat wijst op hoofdtrauma (m.a.w. een hersenschudding), dus vermoedelijk is hij ergens tegen gevlogen. Het werd tijd om de medicijnen toe te dienen. Ik was er die ochtend al bij toen een meeuw zijn spalk werd verwijderd, daarvoor moest de meeuw onder verdoving worden gebracht, en bij het aanzicht van de naald in de meeuw zijn poot voelde ik me al niet goed, maar wonderbaarlijk, als je het zelf toepast is er helemaal niets engs aan. Ik spoot de medicijnen in de duif en voelde me erg trots, weer een hindernis overwonnen, geen angst meer voor naalden. (misschien wel nog als de naald in mij zou moeten gaan). Maar dat was nog niet het enige, het duifje was uitgedroogd, dus vloeistof moest worden toegebracht. Dit gebeurde met een ijzeren buisje die ik diep in het keelgat van de duif schoof, tot in zijn 'crop'. De crop is iets wat duiven hebben en andere vogels niet. Ze houden er hun eten in vast, dus nadat ik de vloeistof had toegediend voelde de crop aan als een waterzak.
De reiger die vrijdag boven men hoofd vloog was vrijgelaten, dus Susu begon zijn 'pen' uit te kuisen en te ontsmetten. Het gekke was dat er nog steeds een muisje rondliep in de kooi. Het werd het middelpunt van de belangstelling eenmaal het gevangen werd. Iedereen keek hem aan met medelijden in de ogen, want we wisten wat zijn lotsbestemming was: voer voor de reiger. Ik wou hem adopteren als huisdier, maar plots klonken mama's woorden scherp in mijn oren: "Jij neemt geen dieren mee uit Canada!"
donderdag 27 augustus 2009
vrijheid voor de eenden
Zondagavond werd een Koraanse maaltijd voorbereid bij Allison's tante. Haar dochter (Allison's nicht dus) had een Ierse gast op bezoek, namelijk de zus van haar kamergenote. Het klinkt misschien wat ingewikkeld, maar als je het niet begrijpt, lees het dan nog een keer. Het werd dus een gezellige avond met heerlijk eten. Vanaf het appartement hadden we een prachtig uitzicht op het water. Uiteraard vergat ik mijn fototoestel op de dag van de oogstreling. Emma had haar camera wel mee, maar het overgrote deel van de foto's die genomen werden waren van Cashew. Ik weet dat ze schattig en lief is, maar het uitzicht interesseerde me toch net iets meer.
De volgende ochtend was het weer werken geblazen, maar niet voor Benedicte, die zat nog in Tauphino, een surfersdorp zo'n 5-6 uur hier vandaan.
Op dinsdag was ze ook weer terug, met een roodverbrand hoofd. Dat kwam door het walvis kijken. Ik hoop het misschien ook te doen voor ik vertrek, maar het is kostelijk. Maar geef toe, walvissen en orka's zien is toch wel een erg unieke ervaring.
Momenteel hebben we het schattigste vogeltje ooit in het centrum. Een kleine cedar waxwing. Hij is nog steeds een fledgling, dus dat is hetgeen hem schattig maakt. Klein, pluizig, mollig, niet bang, heeft een gigantische mond,... Eenmaal de kleintjes wat groter worden worden ze banger, gemener en dus niet meer schattig. Hij is zo enthousiast elke keer zijn kooi opengaat, en springt op je hand, 'twiet' zo hard hij kan, en rekt ze mond wijdopen.
Woensdag was helaas al Benedicte's laatste dag, en er was taart! heerlijke taart. Nu weet ik al ongeveer wat te verwachten bij mijn afscheid. Bovendien kwam er nog een aangename verrassing. We mochten mee met Linda om eenden vrij te laten. Normaal laten wij geen vogels vrij, omdat we geen auto hebben om naar de plaatsen te rijden voor de vrijlating. De eenden waren erg lief, maar degene waarvan ik de kennel opende bleven er liever in, om wat verder slapen. Dus moesten we er een beetje mee schudden voor ze doorhadden wat van hen verwacht werd. Het is erg leuk te weten dat de eendjes binnenkwamen als weesjes en buiten gingen als gezonde en vrije vogels.
Na het werk trokken Benedicte en ik de stad in. Ik heb me toch weer laten verleiden door koopjes, en besef nu dat er me nog een verplicht koopje te wachten staat: een extra tas.
Vanavond is Benedictes laatste avond en bovendien is het haar verjaardag, dus gaan we met de vrienden van het centrum naar de karaoke. Benieuwd hoe dat gaat aflopen...
De volgende ochtend was het weer werken geblazen, maar niet voor Benedicte, die zat nog in Tauphino, een surfersdorp zo'n 5-6 uur hier vandaan.
Op dinsdag was ze ook weer terug, met een roodverbrand hoofd. Dat kwam door het walvis kijken. Ik hoop het misschien ook te doen voor ik vertrek, maar het is kostelijk. Maar geef toe, walvissen en orka's zien is toch wel een erg unieke ervaring.
Momenteel hebben we het schattigste vogeltje ooit in het centrum. Een kleine cedar waxwing. Hij is nog steeds een fledgling, dus dat is hetgeen hem schattig maakt. Klein, pluizig, mollig, niet bang, heeft een gigantische mond,... Eenmaal de kleintjes wat groter worden worden ze banger, gemener en dus niet meer schattig. Hij is zo enthousiast elke keer zijn kooi opengaat, en springt op je hand, 'twiet' zo hard hij kan, en rekt ze mond wijdopen.
Woensdag was helaas al Benedicte's laatste dag, en er was taart! heerlijke taart. Nu weet ik al ongeveer wat te verwachten bij mijn afscheid. Bovendien kwam er nog een aangename verrassing. We mochten mee met Linda om eenden vrij te laten. Normaal laten wij geen vogels vrij, omdat we geen auto hebben om naar de plaatsen te rijden voor de vrijlating. De eenden waren erg lief, maar degene waarvan ik de kennel opende bleven er liever in, om wat verder slapen. Dus moesten we er een beetje mee schudden voor ze doorhadden wat van hen verwacht werd. Het is erg leuk te weten dat de eendjes binnenkwamen als weesjes en buiten gingen als gezonde en vrije vogels.
Na het werk trokken Benedicte en ik de stad in. Ik heb me toch weer laten verleiden door koopjes, en besef nu dat er me nog een verplicht koopje te wachten staat: een extra tas.
Vanavond is Benedictes laatste avond en bovendien is het haar verjaardag, dus gaan we met de vrienden van het centrum naar de karaoke. Benieuwd hoe dat gaat aflopen...
zondag 23 augustus 2009
frietjes met ijs
Het waren niet zo drukke dagen in het centrum. Veel nieuws is daar niet over te vertellen. Ik had ondertussen wel eens tijd om foto's te nemen van het centrum en van de vogeltjes. Tijdens de lunch donderdag viel het gespreksonderwerp op eten. Ik verzekerde mijn vrienden dat het eten in Europa wel degelijk beter is dan Amerikaans eten. Alleen ons donuts kunnen niet tippen aan de Amerikaanse. Volgens Antin en Alicia is ijs met frietjes overheerlijk. Ik geloofde er niets van, dus we besloten om vrijdag na het werk het eens uit te proberen. Vrijdag reden we in Alicia's Jeep (met open dak! mijn eerste keer in een open dak auto). Het enige nadeel was: vrijdag was een soort van warmtepauze. Het is al de hele week warm, behalve op vrijdag, dus met al die wind was het toch vrij frisjes in de auto. Vertwijfeld dipte ik mijn eerste frietje in het ijs, en al bij al viel het best nog mee. Het was geen culinaire hoogstand, maar het was ook geen culinaire laagstand. In mijn onprofessionele mening moet je frietjes en ijs apart eten, maar he, het kan geen kwaad om het eens te proberen.
Zaterdag was de eerste dag van de PNE fair. Dat wil zeggen: kraampjes, shows, veel eten, kermis,... We spraken af met Allison's collega's David en Ken die elk hun kindje meenamen. Later kwam ook nog Annabel, de nicht van Allison. Er was heel erg veel volk, maar al bij al was het een heel gezellige dag waar ik me niet liet verleiden door alle koopjes die er te vinden waren. In de namiddag gingen Allison, Annabel en ik naar de show 'Superdogs'. Daar kunnen Cashew en Ludwig nog wat van leren. Er was onderandere een dalmatiër bij die over de balken moest springen. Helaas, hij struikelde en rolde een paar keer over, maar hij herstelde zich al rap en kreeg een dikke knuffel van zijn trainer. De dalmatiër leek erg op Ludwig, of misschien was dat omdat hij beneden stond ik een stuk hoger op mijn stoeltje zat.
Bij een van de competities (zo snel mogelijk door de tunnels lopen) was het uiteraard een Belgische hond, een mechelse scheper, die het snelste was.
Het waren stuk voor stuk prachtige honden, en de een presteerde al wat beter dan de andere, maar bijna alle honden in de show zijn gered uit het asiel, dus het was tegelijkertijd ook een goede zaak.
Zaterdag was de eerste dag van de PNE fair. Dat wil zeggen: kraampjes, shows, veel eten, kermis,... We spraken af met Allison's collega's David en Ken die elk hun kindje meenamen. Later kwam ook nog Annabel, de nicht van Allison. Er was heel erg veel volk, maar al bij al was het een heel gezellige dag waar ik me niet liet verleiden door alle koopjes die er te vinden waren. In de namiddag gingen Allison, Annabel en ik naar de show 'Superdogs'. Daar kunnen Cashew en Ludwig nog wat van leren. Er was onderandere een dalmatiër bij die over de balken moest springen. Helaas, hij struikelde en rolde een paar keer over, maar hij herstelde zich al rap en kreeg een dikke knuffel van zijn trainer. De dalmatiër leek erg op Ludwig, of misschien was dat omdat hij beneden stond ik een stuk hoger op mijn stoeltje zat.
Bij een van de competities (zo snel mogelijk door de tunnels lopen) was het uiteraard een Belgische hond, een mechelse scheper, die het snelste was.
Het waren stuk voor stuk prachtige honden, en de een presteerde al wat beter dan de andere, maar bijna alle honden in de show zijn gered uit het asiel, dus het was tegelijkertijd ook een goede zaak.
Kolibri
Western Tanager
Yellow Warbler
Fries and ice-cream
Wildlife Rescue Centre
woensdag 19 augustus 2009
de grote eendenvangst
Op maandag kon ik terug aan het werk, en ik vloog er meteen in met de kleine 'fledglings'. Ik werd daarbij gepest door een kleine huismus. Die was namelijk zo jaloers dat als je de andere musjes probeerde te voeren hij gemeen in je hand begon te pikken. Diezelfde dag testen we de gemene huismus nog op 'self feeding', en bleek dat hij mij helemaal niet nodig had om te eten. Maar toch bleef hij elke ronde mij en zelfs de andere vogeltjes bijten, hij had het systeem nog niet helemaal door: als je zelf kan eten krijg je het niet meer in je mond gepropt.
Grappig hoe je in elke vogel een soort van karakter kan vinden, je hebt verlegen, gemene, bazige, overmoedige,... vogels. Er zijn er die elke keer opnieuw op je hand vliegen, op je hoofd, en er zijn de echte ontsnappingskampioenen, die kunnen je echt helemaal gek maken als ze voor de 5de keer op rij ontsnappen.
In de namiddag stond ik mijn fledglings af aan iemand anders en gingen Benedicte en ik op eendenjacht. 21 eenden moesten verhuisd worden van duck pen 3 naar duck pen 2. Iemand had ruwe kiezels gestrooid in het eendenverblijf, wat gevaarlijk is voor hun pootjes. Ze kunnen er snijwonden aan opdoen, dus mochten wij ze allemaal, 21 stuks, vangen in een doos stoppen en verhuizen. Het was complete chaos. Eenden waren overal, water, veren, modder, en eendenviezigheid vlogen in het rond, maar het voelde wel goed elke keer een eend in de doos zat. Stinkend en zwetend kregen we uiteindelijk toch alle 21 eenden verhuisd.
Op dinsdagmiddag maakten we zowaar alle voedingen voor de volgende shift. Ik was zo trots op mezelf, en kon maar niet stoppen met me euforisch te voelen om het feit de vogeltjes gelukkig te maken met eten die ik vol liefde bereid had.
Op de weg naar huis kwam ik een vogel tegen, en ik herkende hem zowaar! Ik leer hier veel bij, helaas kan ik de kennis van de vogelrassen niet helemaal meenemen, want in Europa hebben we niet dezelfde vogels. (buiten kraaien, eenden, mussen, meeuwen, maar die kan iedereen herkennen). Nu kan ik niet slim overkomen en elke vogel benoemen die ik tegenkom als ik terug ben, helaas...
Grappig hoe je in elke vogel een soort van karakter kan vinden, je hebt verlegen, gemene, bazige, overmoedige,... vogels. Er zijn er die elke keer opnieuw op je hand vliegen, op je hoofd, en er zijn de echte ontsnappingskampioenen, die kunnen je echt helemaal gek maken als ze voor de 5de keer op rij ontsnappen.
In de namiddag stond ik mijn fledglings af aan iemand anders en gingen Benedicte en ik op eendenjacht. 21 eenden moesten verhuisd worden van duck pen 3 naar duck pen 2. Iemand had ruwe kiezels gestrooid in het eendenverblijf, wat gevaarlijk is voor hun pootjes. Ze kunnen er snijwonden aan opdoen, dus mochten wij ze allemaal, 21 stuks, vangen in een doos stoppen en verhuizen. Het was complete chaos. Eenden waren overal, water, veren, modder, en eendenviezigheid vlogen in het rond, maar het voelde wel goed elke keer een eend in de doos zat. Stinkend en zwetend kregen we uiteindelijk toch alle 21 eenden verhuisd.
Op dinsdagmiddag maakten we zowaar alle voedingen voor de volgende shift. Ik was zo trots op mezelf, en kon maar niet stoppen met me euforisch te voelen om het feit de vogeltjes gelukkig te maken met eten die ik vol liefde bereid had.
Op de weg naar huis kwam ik een vogel tegen, en ik herkende hem zowaar! Ik leer hier veel bij, helaas kan ik de kennis van de vogelrassen niet helemaal meenemen, want in Europa hebben we niet dezelfde vogels. (buiten kraaien, eenden, mussen, meeuwen, maar die kan iedereen herkennen). Nu kan ik niet slim overkomen en elke vogel benoemen die ik tegenkom als ik terug ben, helaas...
zondag 16 augustus 2009
100 op 100
Zaterdagavond hadden Steven en Allison een gast op bezoek: Ken. Hij is de collega van Allison, en best grappig. Hij probeerde iets te vinden dat hij wist over Belgie, maar al snel werd het duidelijk dat hij niets van België kende. Alles wat hij zei had te maken met Duitsland. Zoals de vraag: "herinner je je de val van de Berlijnse muur?" Aangezien ik toen nog niet geboren was, en Berlijn bij mijn weten niet in België ligt, neen. Bovendien was Ken vrij impulsief. Toen hij hoorde dat ik nog nooit echt karaoke had gezongen vond hij toch echt wel dat ik dat eens gedaan moest hebben tijdens mijn verblijf in Canada. In Azië is karaoke blijkbaar razend populair. Maar we vonden het toch een raar idee die avond te gaan. Even later viel het gespreksonderwerp op bowling, en dankzij de impulsiviteit zaten Allison, Ken en ik even later in de auto op weg naar de bowlinghall. We waren duidelijk niet de enigen met het prachtige idee te gaan bowlen, want de wachttijden waren te lang naar onze zin. Het werd uiteindelijk toch karaoke.
Het was niet zomaar een karaokebar, het was een Koreaanse karaokebar. Daar moet je je niet doodschamen en voor een hele zaal meekwelen, maar krijg je je eigen karaoketoestel en kamer. Aangezien ik geen Koreaanse of Chinese muziek ken werd het voor mij toch Engelse muziek. Het was een heel gezellige, grappige, adembenemende (ja met al dat zingen) avond, en ik kreeg zelfs 100% op sommige van mijn liedjes. Ik weet niet precies hoe het berekend word, misschien is het de valsheidsfactor. Deze avond is zeker voor herhaling vatbaar, dus we besloten nu al gezamenlijk om te proberen mijn afscheid in karaokestijl af te sluiten.
De volgende dag moest ik vroeg uit de veren. Benedicte en haar ouders (die vrijdag zijn toegekomen) hadden me uitgenodigd om mee te gaan op uitstap vandaag. Ik had niet veel zin om mijn zondag binnenshuis door te brengen (zeker met de tijdelijke weersverbetering) dus ik nam het voorstel gretig aan. Ons programma begon met Lynn Canyon. Een prachtig bos dat doorboord wordt door een prachtige blauwe rivier. De rivier werd op zijn beurt overbrugd door een wiebelige brug. Ik was zo dankbaar eindelijk eens in een echt natuurgebied te zitten. Je voelt gewoon dat de lucht die je inademt zo fris en zuiver is. Overal hingen papieren dat deze dinsdag er een foto's gingen nemen voor de twilight films. Lynn Valley is blijkbaar de setting voor deze films. Benedicte vond het fantastisch, maar ik weet eigenlijk niets over de films of boeken, dus het bleef voor mij een gewoon bos, terwijl het voor Benedicte het "dit is waar de twilight films spelen, haaaaa, wat fantastisch' bos was.
Het was wel spannend want in dat bos lopen beren en poema's rond, maar die ben ik toch niet tegen gekomen, wel een kleine schattige eekhoorn
Na de lunch was het op naar Capilano river, waar de zalmen omhoog zwemmen. Maar om het toeristisch aantrekkelijk te maken waren er speciaal ontworpen omhoogzwemaqaria ontworpen. Het was ergens wel jammer geen zalmen te zien zwemmen in de rivier, maar het was wel leuk ze te zien springen in de aquaria. Sommigen waren wel wat zielig, en kaatsten terug bij hun poging een niveautje hoger te komen.
Hierna reden we naar de vuurtoren en het bij de vuurtoren aanleunende bos, waar we tevens onze 2de wandeltocht deden. Het weer heeft ook eindelijk zijn balans geworden, het was zo ongeveer perfect: zonnig, niet te warm of te koud,...
Na de wandeltochten was het ijsjestijd. We brachten een bezoekje aan het 218 smaken ijssalon, en deze keer waagde ik me toch aan de meer speciale smaken zoals chocolade chilli ijs (heet en koud tegelijkertijd, wat een contradictie!), peer en gorgonzola, currieijs (smaakte eigenlijk best nog lekker). Maar na veel geproef kwam caramel candy apple als winnaar uit de bus.
Ik bedankte Benedicte en haar ouders voor de fijne dag, kwam thuis, en plofte lekker lui in de zetel met de pc op mijn schoot.
Het was niet zomaar een karaokebar, het was een Koreaanse karaokebar. Daar moet je je niet doodschamen en voor een hele zaal meekwelen, maar krijg je je eigen karaoketoestel en kamer. Aangezien ik geen Koreaanse of Chinese muziek ken werd het voor mij toch Engelse muziek. Het was een heel gezellige, grappige, adembenemende (ja met al dat zingen) avond, en ik kreeg zelfs 100% op sommige van mijn liedjes. Ik weet niet precies hoe het berekend word, misschien is het de valsheidsfactor. Deze avond is zeker voor herhaling vatbaar, dus we besloten nu al gezamenlijk om te proberen mijn afscheid in karaokestijl af te sluiten.
De volgende dag moest ik vroeg uit de veren. Benedicte en haar ouders (die vrijdag zijn toegekomen) hadden me uitgenodigd om mee te gaan op uitstap vandaag. Ik had niet veel zin om mijn zondag binnenshuis door te brengen (zeker met de tijdelijke weersverbetering) dus ik nam het voorstel gretig aan. Ons programma begon met Lynn Canyon. Een prachtig bos dat doorboord wordt door een prachtige blauwe rivier. De rivier werd op zijn beurt overbrugd door een wiebelige brug. Ik was zo dankbaar eindelijk eens in een echt natuurgebied te zitten. Je voelt gewoon dat de lucht die je inademt zo fris en zuiver is. Overal hingen papieren dat deze dinsdag er een foto's gingen nemen voor de twilight films. Lynn Valley is blijkbaar de setting voor deze films. Benedicte vond het fantastisch, maar ik weet eigenlijk niets over de films of boeken, dus het bleef voor mij een gewoon bos, terwijl het voor Benedicte het "dit is waar de twilight films spelen, haaaaa, wat fantastisch' bos was.
Het was wel spannend want in dat bos lopen beren en poema's rond, maar die ben ik toch niet tegen gekomen, wel een kleine schattige eekhoorn
Na de lunch was het op naar Capilano river, waar de zalmen omhoog zwemmen. Maar om het toeristisch aantrekkelijk te maken waren er speciaal ontworpen omhoogzwemaqaria ontworpen. Het was ergens wel jammer geen zalmen te zien zwemmen in de rivier, maar het was wel leuk ze te zien springen in de aquaria. Sommigen waren wel wat zielig, en kaatsten terug bij hun poging een niveautje hoger te komen.
Hierna reden we naar de vuurtoren en het bij de vuurtoren aanleunende bos, waar we tevens onze 2de wandeltocht deden. Het weer heeft ook eindelijk zijn balans geworden, het was zo ongeveer perfect: zonnig, niet te warm of te koud,...
Na de wandeltochten was het ijsjestijd. We brachten een bezoekje aan het 218 smaken ijssalon, en deze keer waagde ik me toch aan de meer speciale smaken zoals chocolade chilli ijs (heet en koud tegelijkertijd, wat een contradictie!), peer en gorgonzola, currieijs (smaakte eigenlijk best nog lekker). Maar na veel geproef kwam caramel candy apple als winnaar uit de bus.
Ik bedankte Benedicte en haar ouders voor de fijne dag, kwam thuis, en plofte lekker lui in de zetel met de pc op mijn schoot.
donderdag 13 augustus 2009
stinkdierstank
Op maandag was het weer op zijn ergste, het was al enkele dagen koud, maar nu kwam daar ook nog eens een volledige dag regen bij. Maar ik was dapper, dus met mijn regenjas en regenbroek (prachtig zicht trouwens) daalde ik 's morgens de heuvel af met de fiets. Ik voelde de regen in koude straaltjes mijn schoenen inlopen en vervloekte mezelf dat ik geen extra schoenen of sokken mee had genomen. Eenmaal aangekomen in het centrum merkte ik dat mijn sokken en schoenen niet de enige natte kledingstukken waren, de regenkleding was niet zo waterdicht als ze hoorde te zijn. Dus waar het op neerkwam was dat ik halfverzopen mocht beginnen werken. Dankzij de regen was ik ook al te laat op mijn werk, dus de lekker droge taak om binnen de vogels te verzorgen was uiteraard al ingenomen, en de kleintjes kregen eten van iemand anders. Er zat dus niets anders op dan buiten te gaan werken, ochja, ik was nu toch al doorweekt...
Het was toch niet helemaal mijn dagje, maar de avond zou wel leuker worden. Tegen de middag kwam er een stinkdier binnen in het centrum, en raad eens wat die deed? De stank was ver-schri-ke-lijk, en mijn maag keerde om. Plotseling was het heel aantrekkelijk om buiten in de regen te gaan staan. Dus ik en Benedicte stonden als 2 zielige vogeltjes buiten in de koude en de regen te wachten tot de stank een beetje zou wegtrekken.
Toch neem ik het beestje niets kwalijk, in zijn plaats zou ik waarschijnlijk juist hetzelfde gedaan hebben (moest ik een stinkdier zijn he, en dat ben ik hoegenaamd niet). Het is hun manier van verdediging.
Na het werk hadden Benedicte en ik afgesproken samen naar mijn huis te komen. Benedicte heeft een Chinees gastgezin, en daar krijgt ze 2 keer per dag rijst, elke dag opnieuw en opnieuw. Dus die rijst begint haar lichtelijk de keel uit te hangen. Ik had Steven en Allison ingelicht over Benedictes culinaire situatie, dus kregen we als avondeten Italiaanse pasta met roomsaus, gebakken groentjes, gefrituurde oesters (waar ik me toch maar niet aan waagde), scampi's,... Het was dus eens iets volledig anders dan Chinees eten. Bovendien werden de chips en de M&M's geplunderd. Ze bedankte ons vele keren voor het heerlijke eten. We verdienden wel een stevig maal na onze weg naar huis. We hebben de heuvel te voet in de regen afgelegd, en met natte schoenen en sokken krijg je, ja blaren op je voeten. Maar nu had ik mijn lesje wel geleerd om extra schoenen en sokken mee te nemen naar het werk. Dus de volgende dag was ik volledig voorbereid, ik nam zelfs eens de bus (eigenlijk 2 bussen) naar het werk. Maar het was zo typisch, dinsdag was het weer mooi weer, ondanks de voorspellingen dat het de volledige week ging regenen. Vertrouw nooit op de weerberichten. Het was natuurlijk wel even een opluchting niet bergop te moeten fietsen.
De dag erop werd ik wakker maar een golf van misselijkheid overspoelde me, dus ziekjes kroop ik terug men bed in (nadat ik het centrum verwittigd had), en vandaag ben ik nog steeds aan mijn bedje (correctie, groot bed!) gekluisterd. Maar ik ben heel blij met een laptop, kan ik toch uitrusten en schrijven tegelijkertijd. Hopelijk ben ik morgen in staat te werken, maar met een verzwakte weerstand mag je niet met zieke vogels werken, dus beter hier me wat vervelen dan nog zieker worden.
Het was toch niet helemaal mijn dagje, maar de avond zou wel leuker worden. Tegen de middag kwam er een stinkdier binnen in het centrum, en raad eens wat die deed? De stank was ver-schri-ke-lijk, en mijn maag keerde om. Plotseling was het heel aantrekkelijk om buiten in de regen te gaan staan. Dus ik en Benedicte stonden als 2 zielige vogeltjes buiten in de koude en de regen te wachten tot de stank een beetje zou wegtrekken.
Toch neem ik het beestje niets kwalijk, in zijn plaats zou ik waarschijnlijk juist hetzelfde gedaan hebben (moest ik een stinkdier zijn he, en dat ben ik hoegenaamd niet). Het is hun manier van verdediging.
Na het werk hadden Benedicte en ik afgesproken samen naar mijn huis te komen. Benedicte heeft een Chinees gastgezin, en daar krijgt ze 2 keer per dag rijst, elke dag opnieuw en opnieuw. Dus die rijst begint haar lichtelijk de keel uit te hangen. Ik had Steven en Allison ingelicht over Benedictes culinaire situatie, dus kregen we als avondeten Italiaanse pasta met roomsaus, gebakken groentjes, gefrituurde oesters (waar ik me toch maar niet aan waagde), scampi's,... Het was dus eens iets volledig anders dan Chinees eten. Bovendien werden de chips en de M&M's geplunderd. Ze bedankte ons vele keren voor het heerlijke eten. We verdienden wel een stevig maal na onze weg naar huis. We hebben de heuvel te voet in de regen afgelegd, en met natte schoenen en sokken krijg je, ja blaren op je voeten. Maar nu had ik mijn lesje wel geleerd om extra schoenen en sokken mee te nemen naar het werk. Dus de volgende dag was ik volledig voorbereid, ik nam zelfs eens de bus (eigenlijk 2 bussen) naar het werk. Maar het was zo typisch, dinsdag was het weer mooi weer, ondanks de voorspellingen dat het de volledige week ging regenen. Vertrouw nooit op de weerberichten. Het was natuurlijk wel even een opluchting niet bergop te moeten fietsen.
De dag erop werd ik wakker maar een golf van misselijkheid overspoelde me, dus ziekjes kroop ik terug men bed in (nadat ik het centrum verwittigd had), en vandaag ben ik nog steeds aan mijn bedje (correctie, groot bed!) gekluisterd. Maar ik ben heel blij met een laptop, kan ik toch uitrusten en schrijven tegelijkertijd. Hopelijk ben ik morgen in staat te werken, maar met een verzwakte weerstand mag je niet met zieke vogels werken, dus beter hier me wat vervelen dan nog zieker worden.
zaterdag 8 augustus 2009
goudvisjes voor de meeuwen
Op dinsdag was Benedicte ongeveer genezen, en mocht ik weer de 'fledglings' verzorgen. Het bleek toch wat lastiger te zijn dan eerst gedacht. Als sommige vogeltjes elke 45 minuten eten moeten krijgen, wil dat zeggen dat je niet zo veel tijd meer over hebt om hun voeding te bereiden, hun huisjes schoon te maken, en ik werd er helemaal gestresseerd van met die timer rond te lopen, en zo je tijd te zien wegtikken. Ik keek uit naar Benedicte haar training zodat ze mij wat kon helpen met de kleintjes, maar de volgende dag ging alles vanzelf. Je leert al snel om rapper te werken, en hoe je tijd kan sparen. Ik had deze keer altijd tijd over tussen mijn voedingen, en ik had alweer iets nieuws geleerd: 'the fledgeboard'. De kleintjes moeten goed opgevolgd worden, kijken of ze geen gewicht verliezen, en als ze veel bijkomen kunnen ze verhuisd worden naar de voeding om de 90 minuten, en uiteindelijk zouden ze zichzelf moeten leren eten geven. Ook moet worden nagekeken of ze niet uitgedroogd zijn, hoe hun 'bodycondition' is,...
De slimmere dieren en vogels in het centrum krijgen extraatjes, zodat ze hun hersenen kunnen trainen, en zich niet vervelen. Helaas is een van de extraatjes goudvisjes voor de meeuwen. Ik moest lieve kleine goudvisjes vangen en daarna voor de leeuwen euh, ik bedoel meeuwen gooien. Ik keek ze vol medelijden aan, Alicia en Antin hadden me nog zo gewaarschuwd: DON'T LOOK AT THEM!, je mag ze nooit aankijken, dan krijg je medelijden. Ochja, het is nog niet zo erg als muizen aan de reigers voeren.
Om een of andere reden moesten de meeuwen ook wat beweging krijgen. Er stond:' chase the gulls'. U vraagt, wij leveren. Benedicte begon als een halvegare achter de meeuwen te lopen met een borstel in haar hand, en ik kon me ondertussen niet houden van het lachen.
Ondertussen had Benedicte ook geleerd zorg te dragen voor de fledglings, en ze was overgelukkig, maar ze begon al serieus af te zien na haar eerste ronde. "I'm stressed! don't have enough time". Ik hielp haar een beetje met de voeding, en verzekerde haar dat alles de volgende keer beter ging gaan, zo was het bij mij tenminste ook gegaan. Maandag wordt afwachten.
's avonds konden we samen ontspannen en gingen we samen naar de film Julie en Julia, oeps, ik zal maar niet te veel goeie reclame maken, want de film komt pas in oktober uit in België. Maar het was een leuke film, goed om samen even weg te zijn van het werk.
En vandaag ben ik gaan shoppen, ai, gevaarlijk. Je vindt nu eenmaal alles (wat je wil maar niet nodig hebt) in het gigantische shoppingcenter, en Amerika is toch ook wel iets goedkoper dan Europa. Het weer is hier bovendien plotseling overgeslagen, het ging van snikheet naar koud. Dus heb ik me wat lekker warme kleren bijgekocht, ja, ik probeer mijn aankopen gewoon goed te praten...
Nelle en de timer
De slimmere dieren en vogels in het centrum krijgen extraatjes, zodat ze hun hersenen kunnen trainen, en zich niet vervelen. Helaas is een van de extraatjes goudvisjes voor de meeuwen. Ik moest lieve kleine goudvisjes vangen en daarna voor de leeuwen euh, ik bedoel meeuwen gooien. Ik keek ze vol medelijden aan, Alicia en Antin hadden me nog zo gewaarschuwd: DON'T LOOK AT THEM!, je mag ze nooit aankijken, dan krijg je medelijden. Ochja, het is nog niet zo erg als muizen aan de reigers voeren.
Om een of andere reden moesten de meeuwen ook wat beweging krijgen. Er stond:' chase the gulls'. U vraagt, wij leveren. Benedicte begon als een halvegare achter de meeuwen te lopen met een borstel in haar hand, en ik kon me ondertussen niet houden van het lachen.
Ondertussen had Benedicte ook geleerd zorg te dragen voor de fledglings, en ze was overgelukkig, maar ze begon al serieus af te zien na haar eerste ronde. "I'm stressed! don't have enough time". Ik hielp haar een beetje met de voeding, en verzekerde haar dat alles de volgende keer beter ging gaan, zo was het bij mij tenminste ook gegaan. Maandag wordt afwachten.
's avonds konden we samen ontspannen en gingen we samen naar de film Julie en Julia, oeps, ik zal maar niet te veel goeie reclame maken, want de film komt pas in oktober uit in België. Maar het was een leuke film, goed om samen even weg te zijn van het werk.
En vandaag ben ik gaan shoppen, ai, gevaarlijk. Je vindt nu eenmaal alles (wat je wil maar niet nodig hebt) in het gigantische shoppingcenter, en Amerika is toch ook wel iets goedkoper dan Europa. Het weer is hier bovendien plotseling overgeslagen, het ging van snikheet naar koud. Dus heb ik me wat lekker warme kleren bijgekocht, ja, ik probeer mijn aankopen gewoon goed te praten...
Benedicte en de meeuwen
Nelle en de timer
Abonneren op:
Posts (Atom)
